Zolang ik nog vrijgezel ben

Het overkomt je niet vaak. Dat je een goed voornemen voor het nieuwe jaar al hebt bereikt op Oudejaarsdag. Toch is dat grote geluk mij overkomen. Hoewel… geluk?! Het was vooral een kwestie van discipline, goede coaching en motivatie. En dat heeft de afgelopen maanden allemaal geresulteerd in jaloersmakende cijfers op de weegschaal en het meetlint. En het belangrijkste is: ik voel me vitaal, krachtig en happy! Nee, dit is geen Facebookgrap. Het is the real thing! Lieve mensen, ik ben SUPER FIT.

Sticky Toffee Pudding Cake
Het begon allemaal afgelopen zomer. Ik kwam net uit Engeland. En wie daar wel eens is geweest, weet dat dit prachtige land een enorm aanbod heeft aan goddelijke en calorierijke versnaperingen. Dat begint al voor het ochtendgloren met een Full English Breakfast bestaande uit onder andere spek, eieren en sausages. En de dag eindigt niet zelden met een guilty pleasure in de vorm van een Sticky Toffee Pudding Cake en veel, héél veel custard en clotted cream. Je begrijpt, na een dag of tien voelde ik me moddervet. En dan te bedenken dat ik al een aardige basis had gelegd in de maanden ervoor. Hoewel al die heerlijkheid mij in volle glorie deed genieten, werd het hoog tijd om in beweging te komen. Want ik voelde me slap, ongezond en onbestemd. En in die staat stapte ik in augustus over de drempel van Active Sports Premium Club in Rotterdam. Ik had geen idee waar ik aan begon, maar mijn gevoel zei dat ik het hier ging vinden. En dat was een schot in de roos…

Niet prima, maar héél lekker
Ik werd warm ontvangen door personal trainer Jomara en in ons intakegesprek wist zij precies de juiste snaar te raken. Het ging er niet om dat ik me ongelukkig of slecht voelde. Ik had immers een leuke baan, afwisselend en uitdagend freelance werk, een gezellig dak boven mijn hoofd. Ik deed waar ik zin in had, te midden van een goed gevuld sociaal leven. Maar ik voelde wel degelijk dat ik iets miste. En dat ging niet om het ontbreken van een relatie. Het was iets anders. Door Jomara ging de waas voor mijn ogen weg en werd het allemaal wat scherper. Om het kort samen te vatten: de tijd van ‘we gaan prima’ is voorbij, het werd tijd voor ‘we gaan heel lekker!!’.

Like a Superstar
Maar hoe gaan we heel lekker? Het werd me duidelijk; dat lukt niet als ik me weer voor de zoveelste keer ga inschrijven bij een derderangs-het-was-vroeger-een-saai-kantoor-maar-we-flikkeren-er-een-paar-fitnesstoestellen-in-en-je-hebt-sportschool. Om vervolgens één keer te trainen en daarna stilzwijgend het abonnement – onverrichter zake –  te laten doorlopen. Nee, ik ga nu voor de Next Level. En dat hield in: twee keer per week persoonlijke training. Een-op-een begeleiding van een goed opgeleide trainer en coach. Ja, zoals die BN’ers dat ook doen. Met als enige verschil dat BN’ers meestal een goed gevulde portemonnee hebben, terwijl ik aan het eind van mijn geld juist nog een stuk maand overhoud. Toch weerhield de maandelijkse contributie mij er niet van om te investeren in mezelf en in een nieuwe way of living. Want waar een wil is, is immers een weg!

No Excuses
En zo stond ik twee ochtenden per week om 06.45 uur op de crosstrainer. Op een tijdstip waarop ik me normaal gesproken nog een ongeluk zou snoozen en omdraaien in bed, zou ik voortaan een Wake-Up-Flow oefening doen en me in een strakke trainingsoutfit hijsen. Het leek me een onmogelijke zaak. Want een ochtend zonder snoozen was als kop koffie zonder koek. Dat bestáát toch niet? Maar ik was vastberaden om het vol te houden en het vooral gewoon te DOEN. No Excuses, werd mij geleerd. En dat werd dan ook mijn nieuwe credo.

Vet versus spier
Omdat meten nu eenmaal weten is, mocht ik bij aanvang op de weegschaal staan. Niet alleen de kilo’s werden geregistreerd, met name het vet- en spierpercentage was van belang. Ik had hier niet eerder bij stil gestaan. Ik dacht alleen in kilo’s gewicht en hooguit in BMI, maar niet in percentages vet en spier. Idealiter is het vetpercentage van vrouwen onder de 30 en het spierpercentage boven de 30. Het spreekt voor zich dat de weegschaal bij mij precies het tegenovergestelde weergaf. 33,4% vet en 29,6% spier. En dat allemaal verpakt in een gewicht van 70 kilo. Niet heel dramatisch, maar er was beslist werk aan de winkel.

Knagen op een wortel in de kantoortuin
Om het vetpercentage verantwoord te laten zakken en het spierpercentage te verhogen, kreeg ik naast krachttraining ook een speciaal voedingsprogramma. De Food Challenge. Dat bestond kort gezegd uit: 21 dagen geen koolhydraten, maar veel groenten, eiwitten en een beetje vet. Dat betekende dus ook: geen snoep, geen alcohol en geen fruit. Ik kan je zeggen: dat waren drie heel zware en bewogen weken. Elke dag eieren als ontbijt en Tupperware-bakjes volgestouwd met sla, wortelen, tomaatjes, bonen en paprika mee naar mijn werk. Vijf keer per dag een maaltijd die vooral groen is. En dat dus ook achter de PC, tussen de bedrijven door. Probeer maar eens onopgemerkt te knagen op een wortel in een kantoortuin. Je begrijpt: mijn nieuwe levensstijl bleef niet onopgemerkt onder collega’s. En dat zorgde voor enerzijds heel veel bewondering, interesse en steun, maar anderzijds waren daar ook de klassieke saboteurs. “Dat ga je toch niet volhouden? Waarom doe jij dit, dat heb je toch niet nodig? Neem je echt niet een stukje gebak?!” Toen ik op dag drie bijna van misselijkheid boven de wc hing, vroegen de stemmetjes in mijn hoofd hetzelfde af. En vooral: “Waarom doe ik dit?!”

Huppelend naar de sportschool
Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Mijn lijf onderging al snel veranderingen. Om te beginnen werden mijn darmen (die normaal nogal rommelen in de zin van opgeblazen gevoel, veel buikpijn winderigheid etc) steeds rustiger. Ik had er niet over nagedacht dat dit positieve effect ook kon optreden. Ook kreeg ik complimenten over mijn huid en over hoe stralend en vitaal ik eruit zag. En niet geheel onbelangrijk; op de weegschaal zag ik mijn gewicht langzaam dalen. En het trainen in de sportschool begon zijn vruchten af te werpen. Mijn armen en benen werden gespierder en mijn buik strakker en slanker. Daardoor raakte ik steeds gemotiveerder. Er was zelfs een ochtend dat ik om half zeven (!) huppelend de trap van Active Sports beklom. De Food Challange liet ik na drie weken voor wat-ie was. Want ik wilde wel graag weer lekker eten. Maar, niet meer zoals vroeger. Gewoon letten op de calorieën en voedingsstoffen en niet meer én een wijntje én chocola. Keuzes maken was het sleutelwoord.

Een held op de Bruggenloop

Het bleef niet bij twee keer trainen in de week. Ik pakte mijn oude liefde hardlopen weer op en begon met een 10-weekse hardloopcursus, ook via Active Sports. Trainer Michel leerde ons een nieuwe manier van hardlopen: Chi Running. De hele theorie erachter zal ik hier niet opschrijven. De kans dat je halverwege al bent afgezakt door mijn lange verhaal is immers aanwezig. Maar het is echt de moeite waard om je erin te verdiepen. Of sterker nog; je in te schrijven voor een cursus! Het scheelt je namelijk een hoop blessures en geeft je echt een heel sterk gevoel tijdens het rennen. Het begon bijna letterlijk met vallen en opstaan. Ineens moest ik gaan nadenken bij het rennen en dat was juist waar ik geen zin in had tijdens het hardlopen. Maar na een aantal trainingen kreeg ik het in de smiezen en toen ging het rap. Op 11 december bereikte ik dan ook een geweldig persoonlijk record. Ik liep de Bruggenloop in Rotterdam. 15 kilometer over zes bruggen in een vette tijd: 01.28.34! Ongelooflijk, maar waar.

De nieuwe IK
Vijf maanden na mijn Sticky Toffee Pudding zit ik dus enorm fit te wezen. Ik ben 11 kilo afgevallen en besta nu voor 26% uit vet en 32,5% spier. En in omvang is er ook het nodige veranderd. Ik zou zeggen: zie figuur hierboven. Maar naast al deze geweldige cijfers voel ik me heel krachtig en fit. En vooral dat maakt mij blij. Het heeft er namelijk ook voor gezorgd dat ik beter naar mezelf kan luisteren en mijn gevoel kan volgen. Ook houd ik veel meer energie over aan het einde van mijn dag. Ik werk drie dagen vast per week, heb veel losse acteerklussen door het land en heb in de afgelopen maand drie keer een weekendmarathon aan toneelvoorstellingen gespeeld. Waarbij ik twee uur onafgebroken op toneel stond. Ik heb geen after lunch dipjes meer en ben veel productiever. Ook lukt het me veel makkelijker om dingen te relativeren. Een mooi opgemaakte kerstboom ’s ochtends vroeg in gruzelementen aantreffen door toedoen van mijn katjes, zou mij normaal in alle staten krijgen. Maar nu lach ik erom en ruim ik het later wel op. Ik zie dingen een stuk minder negatief. De donkere dagen voor Kerst waren bright and sunny!

Met grote dank aan…
Hoe heb ik dit allemaal klaargespeeld? Daarvoor gaat alle lof naar mijn trainers Michel, Jomara en Cor van Active Sports Premium Club. Met hun heldere, duidelijke visie, oprechte interesse en 100% aandachtige begeleiding hebben zij echt het beste in mij naar boven gehaald. En ze staan altijd voor je klaar, ook buiten de muren van de sportschool. Ze leren je niet alleen hoe je de gewichten moet vasthouden en welke houdingen je hiervoor moet aannemen. Ze leren je ook om vol te houden, te geloven in jezelf en niettemin: ze leren je hoe je lekker in je vel kan zitten. Ik heb meer over mijn lijf, voeding en houding geleerd dan mijn biologieleraar ooit voor elkaar heeft gekregen. En dat is de uitsmijter van 2016. Mijn doel voor 2017? Vooral zo doorgaan! Cheers!