Het is vrijdag aan het einde van de middag. Mijn flatmate is op vakantie en ik zit alleen op de bank. Het is zo’n dag die bij het opstaan begon met allerlei plannen in het hoofd, maar waar uiteindelijk niet veel van is terechtgekomen. Ik wilde naar de sportschool, de stad in, een artikel schrijven, vacatures zoeken, een wandeling maken, huiswerk doen en iets leuks plannen voor de avond. In werkelijkheid heb ik tot 13.00 uur afleveringen van Frasier zitten kijken in mijn pyjama, hopeloos zitten scrollen en swipen op mijn telefoon en hooguit 250 woorden geschreven. Dat is dus óók het leven van een freelance tekstschrijver in Londen.
Voor iemand die gewend is aan de structuur van vroeg opstaan, een vaste plek in de kantoortuin en een volle agenda, is het – zonder dit alles – een vrij grote uitdaging om jezelf iedere dag bezig te houden. Ik realiseer me dat de dagen in Nederland zich bijna vanzelf vulden met werk en afspraken en dat ik elke dag wel vrienden, familie of collega’s om me heen had. Hier in Londen moet ik weer opnieuw beginnen en dat valt niet altijd mee. You make things happen, zei mijn flatmate eerder deze week. En hoewel dat nu totaal niet zo voelt, weet ik wat mij te doen staat. Actie!
Borrelinitiatief
Waar heb ik het meeste behoefte aan na een dag binnen zitten? Gezelschap en rumoer. Ik open de MeetUp-app en kijk of er een leuke borrel in de buurt wordt georganiseerd. In de groep uit mijn wijk is het helaas stil. Maar er zullen toch vast meer mensen zijn die er graag op uitgaan? Misschien moet ik zelf iets in de groep gooien. “Heeft iemand vanavond zin in een borrel in de buurt?” tik ik. Ik aarzel nog een beetje om het te versturen, maar als ik niets doe, gebeurt er ook niets. Daar gaat-ie. De eerste reactie van een dame komt binnen. “Ja, leuk!” Een man haakt aan: “Goed idee, waar?” Ik giechel achter mijn scherm. Oh ja, ik ben nu natuurlijk een ‘organisator’, dus ik moet ook een tijd een plaats noemen. “7pm bij die pub aan de rivier?” Er komen nog wat andere bevestigende reacties binnen.
Ik hoop wel dat ze een beetje normaal en sociaal zijn. Het is erg dat ik zo denk, maar ik krijg ineens en flashback: ik deed ooit mee aan een speeddate en kwam terecht in een tafereel dat niet zou misstaan in een aflevering van “The Undateables”. Maar dit is natuurlijk geen date, dit is een MeetUp. Ik kom van de bank, spring onder de douche, zet een dansbaar muziekje op en maak een maaltijd voor mezelf klaar. Er poppen ondertussen nog wat andere reacties binnen en tegen achten hebben zes mensen bevestigd dat ze komen. Fris, fruitig én zenuwachtig loop ik richting de pub. Het voelt gek, maar ook gaaf dat ik niet zo lang geleden nog languit op de bank lag, en dat ik nu ineens stylish en met gepaste spanning naar mijn zelf georganiseerde borrel loop.
De ongeorganiseerde gastvrouw
Uiteraard kom ik te laat op mijn eigen borrel, de eerste twee dames zitten al klaar en zwaaien naar me. “Super leuk dat je dit hebt georganiseerd Frances!”, zegt een van de dames. “Ik had nog geen plannen en wilde graag wat doen maar ik wist niet wat. Super leuk!” Ik bestel een glas wijn aan de bar voor het exorbitante bedrag van 9 pond (zo’n 10 euro) en kom al snel in een vlot gesprek met de dames. We praten over eerdere MeetUps, daten en Brighton, een stad aan de zee waar een van de dames vandaan komt. We hebben gelijk een klik en er wordt zelfs al gerept over een volgende borrel in Brighton. “Zijn jullie van de MeetUp?” ineens staat er een man met gefronste wenkbrauwen voor ons tafeltje. Twee andere mensen staan achter hem. “We hebben al een paar berichtjes lopen sturen, maar niemand reageerde.” Oh god, natuurlijk! Ik ging zo op in het gesprek dat ik helemaal vergeet dat er nog andere mensen zouden komen. Die moeten minstens een half uur hebben gewacht. OEPS. Organiseren is niet mijn sterkste kant. Ik verontschuldig me met een charmeoffensief en dat werkt gelukkig. “Geen probleem hoor!” zegt-ie.
Ze schuiven alle drie aan en ik raak in gesprek met de man wiens wenkbrauwen weer ontspannen zijn. Hij blijkt acteur te zijn en vertelt bevlogen over zijn sabbatical naar Los Angeles en Hollywood en de actors classes die hij geeft in Londen. Af en toe kijk ik hoe het met de rest van de groep gaat. Iedereen is gezellig met elkaar in gesprek, ik word vervuld met een soort moederlijke trots. “Jij komt niet hiervandaan he?” vraagt de acteur. Uiteraard is mijn accent weer duidelijk te horen. “Hoe lang ben je al in Londen?” Ik vertel dat ik nu ruim drie weken hier ben en als half Engelse mijn Britse roots aan het ontdekken ben. “Wacht even”, zegt-ie. “Jij bent nog maar drie weken hier, en nu organiseer je al een MeetUp? Respect!”
Andere tijden
“Laatste ronde mensen!”, roept een van de barkeepers over het terras. Het is rond 23.00 uur en de pubs gaan hier altijd vroeg dicht. Dat vind ik geweldig aan het uitgaan in Engeland. Iedereen begint hier vroeg, meestal direct uit het werk. En de pubs gaan rond 23.00 of zeker 24.00 echt dicht. Je kunt nog wel doorgaan in een club natuurlijk, maar ik ben zelf meestal wel moe na vier uur luisteren en praten in het Engels. En ik ben tenslotte ook geen achttien meer. “Zullen we nummers uitwisselen?”, vraagt de dame uit Brighton. “Goed idee!” antwoord ik. En ik vermoed dat ik haar nog wel een paar keer ga zien.
De acteur loopt met me mee naar huis. “Jij bent echt een ondernemende vrouw”, zegt-ie. Ik moet hardop lachen. Hij moest eens weten hoe ik er vanmiddag bij zat. “Mag ik je nummer? Of zullen we elkaar gewoon nog eens zien op een MeetUp?” vraagt hij als ik bijna thuis ben. De tweede optie lijkt me een beter plan. Dit was mijn tweede ervaring met MeetUp en ik ben nu al groot fan. Het is geweldig hoe leuk en snel je nieuwe mensen kunt ontmoeten als je daar zin in hebt. Ik ben niet de enige die soms alleen is. En ik heb vanavond vijf andere mensen van de bank gesleurd en een leuke sociale avond bezorgd. “Ik zie je snel weer bij een volgende MeetUp!” zeg ik tegen de acteur. We geven een knuffel en zwaaien elkaar uit. Ik duik voldaan in bed.
Copywriter Frances (35) is nog steeds single, in tegenstelling tot veel van haar vriendinnen. Ze pakt haar koffers en gaat voor een half jaar naar Londen. Voor het populaire vrouwenmagazine V!VA schrijft ze over haar avontuur vol nieuwe vriendschappen, opmerkelijke dates en leerzame confrontaties.
Geef een reactie