Zolang ik nog vrijgezel ben

Het belooft weer een snikhete dag te worden in Londen. Het stadspark ziet er met het verstrijken van de dagen en het uitblijven van de regen steeds droger, kaler en bruiner uit. Ik ben op weg naar mijn eerste cursusdag English Grammar en loop door chaotische straten waar rode dubbeldekkers en zwarte taxi’s elkaar afwisselend voorbijrazen. Mannen en vrouwen in onberispelijk pak halen me links en rechts in, met een telefoon aan het oor of scrollend in de hand. Ze lijken zich niets van de hitte aan te trekken.

Opvlieger
Mijn cursus staat niet op het prikbord bij binnenkomst. Dat is vreemd. Ik plaats mijn wijsvinger op het rooster, strijk van boven naar beneden en andersom, maar hij staat er echt niet tussen. Shit. Ik zoek door het gebouw, maar in geen velden of wegen is er personeel te bekennen om mij verheldering te bieden. In de schoolbibliotheek weet ik eindelijk een vrijwilliger te strikken die voor mij in de computer wil kijken. “Ahhh”, zegt hij joviaal. “Je cursus gaat niet door.” Hij kijkt me tevreden aan, maar kan ongetwijfeld aan mijn gezicht aflezen dat dit niet afdoende is. Hij kijkt weer terug op zijn beeldscherm. Er loopt een druppeltje zweet over mijn voorhoofd. “Ze zijn je alleen vergeten te mailen.”

Dit zijn van die typische momenten waarop er ineens een zak warme lucht ontploft in mijn lijf. Misschien is dit wel het gevoel dat een vrouw heeft als ze een opvlieger krijgt. Het moet eruit en je kan dan twee dingen doen: of meteen stoom afblazen en heel kwaad worden, of tot 10 tellen. Ik doe het laatste. De bibliothecaris geeft me de keuze: óf ik kan mijn geld terugvragen, óf ik kan vandaag nog aanschuiven bij een andere cursus Engelse Grammatica, maar dat is dan wel één niveau lager. Omdat ik nu eenmaal erg had uitgekeken naar deze cursus, ga ik voor de tweede optie. We zijn het er allebei mee eens dat ik dan wel om een compensatie mag vragen. Jippie.

Vergevingsgezind
“Vraag het morgen even aan het hoofd van onze afdeling Engels”, zegt de docente aan het einde van de dag. “Hij zal jullie morgen lesgeven en dan kan je het gelijk met hem bespreken.” De volgende dag sta ik 20 minuten voor aanvang weer bij het betreffende klaslokaal. Ik zal deze beste meneer even haarfijn uitleggen dat dit niet de manier is waarop je met cursisten omgaat. Stiekem is mijn eerste indruk van de ‘lagere’ cursus best wel goed. De 12 andere – louter vrouwelijke – klasgenoten zijn erg leuk en het niveau is prima. Maar, ik houd principieel voet bij stuk. Minimaal een deel van het geld terug. Yeah!

Ik maak mijn opwachting en kijk uit op het trappenhuis, waar ik ‘m ieder moment verwacht te zien aankomen. Er komt een vlotte, donkere man in een gladgestreken overhemd en lichte spijkerbroek de trap op. Ik zie alleen zijn achterkant. Hij draait zich om voor de laatste treden en dan ziet hij me staan. Mijn mond valt open. “Good morning!” zegt hij met een brede, stralende glimlach. “Kom je voor de cursus Engels? Je bent vroeg, een van de eerste denk ik! Kom binnen.” Hij opent de deur van het klaslokaal en laat me voor. Wacht even, is deze jonge god het hoofd van de opleiding?! Mijn mond staat nog steeds open, maar er komt geen woord uit. “Errrm …”

“Ik ben inderdaad wat eerder, want ik, ehhh, wilde het even met u hebben over een foutje die jullie hebben gemaakt met mijn inschrijving. Of nou ja, dat is natuurlijk niet specifiek uw schuld hoor”, glimlach ik flirtend. Ik krijg het wéér warm. “Ah, ben jij dat!” zegt hij. Hij gaat er gelijk bij zitten, en gebaart dat ik vooral ook mag zitten. Hij rolt zijn stoel naar me toe. “Het is heel vervelend dat dit is gebeurd”, zegt hij met een begripvolle blik. “Wat kunnen we voor je doen? Je hebt gisteren de eerste les bijgewoond, hoe was dat? Mocht het onder je niveau zijn, dan kan ik je bijvoorbeeld wat extra aandacht en opdrachten geven?” Extra aandacht van deze man? YES, please! Ik ben ineens een stuk vergevingsgezinder dan ik dacht. Die korting kan me gestolen worden.

Een bijzonder warm welkom
De andere dames van de cursus druppelen langzaam het klaslokaal binnen en hij stelt zich een voor een aan hen voor. Hij vleit zich op hun tafeltjes, met één been op de grond en het andere half leunend op de tafel. De dames giechelen en blozen. De een strijkt haar hand door het haar en de ander wikkelt een lok om haar vinger. Een van de cursisten opent een raam. De zojuist uitgedeelde hand-outs doen ondertussen dienst als wapperende waaiers.

“We gaan beginnen met een spelletje vandaag”, zegt de docent na zijn aimabele voorstelronde. “Ik geef jullie vier feiten over mezelf, maar eentje daarvan is niet waar. Jullie mogen raden welke dat is.” Hij bouwt de spanning op door de feiten een voor een in beeld te brengen. En dan, bij het derde feit, staat er met loeigrote letters op het scherm: “IK BEN GETROUWD”. Hè nee, wat een spoiler, denk ik. Ik hoop dat die niet waar is! En terwijl ik dat denk, voel ik dat mijn wangen rood worden. Alsof iedereen mijn gedachten zojuist heeft afgelezen. Ben ik nou echt een 35-jarige vrouw die een crush op haar leraar heeft? Ach, who cares? Wat heerlijk puberaal dit! Ondertussen gaat de uitkomst van het spelletje volledig aan me voorbij. Ik kijk snel op het scherm en zie staan: “FEIT 3 IS JUIST”. Shit.

Het beste meisje van de klas
Getrouwd of niet, er is niks mis met een beetje sociaal flirten. Sociaalpsychologe Roos Vonk schreef een keer in een van haar boeken: “Het hele sociale verkeer zou veel soepeler verlopen als we elkaar meer zouden verleiden.” Dus, vooruit maar! Hij geeft me na afloop een extra schrijfopdracht en die mag ik na het weekend bij hem inleveren. Ik doe natuurlijk mijn uiterste best om een verpletterend indrukwekkend artikel te schrijven. Zijn vriendin kan ik niet worden, maar laat ik in elk geval voor de troostprijs gaan: het beste meisje van de klas. Ik dompel me onder in vocabulaire en grammatica, vervang simpele woorden door intellectuele synoniemen en laat het artikel door het kritische oog van mijn Britse flatmate redigeren.

Dinsdag is THE DAY. Voor aanvang van de les laat hij me weten dat we na de les even samen naar mijn artikel kunnen kijken. Als in: hij en ik alleen in het klaslokaal?! Ik probeer mijn enthousiasme te bedwingen tijdens de les, maar dat lukt maar half. Als vriendinnen me nu zouden zien … wat een giller. “Ik moet even naar boven om je artikel te printen, wacht je even hier?” vraagt hij na de les. “Geen probleem”, antwoord ik. Maar het wachten is onhoudbaar. Of het nou door de hittegolf komt, omdat ik ongesteld ben of gewoon omdat die vent woest aantrekkelijk is: mijn lijf is een heteluchtoven. Focus op het artikel, denk ik.

Scène uit een boeketreeks
En dan komt-ie binnen. Hij pakt zijn stoel en komt tegenover me zitten. Ik durf hem niet in zijn ogen aan te kijken. De ongemakkelijke verlegenheid lijkt wel uit mijn poriën te stomen. Zou hij het ruiken? Of zien? Focus op het artikel. “Ik ben erg onder de indruk van je artikel, Frances”, zegt hij met een soort trotste vaderlijke glimlach. Mijn lijf ontlaadt zich van spanning en ik kan niet anders dan kinderlijk breeduit lachen. “Echt waar?!” vraag ik vol ongeloof? “Absoluut. We kunnen wat dingetjes verbeteren natuurlijk, maar het onderwerp, de structuur en je grammatica ziet er allemaal erg goed uit. A major well done.”

Hij geeft me het artikel met zijn opmerkingen terug. “Heb je zelf verder nog vragen?” Ik durf hem nu aan te kijken en zie ineens gewoon de docent die zijn leerling een vet cijfer en een schouderklop geeft. Mijn hormonen kalmeren. Nee, er volgt geen gepassioneerde, schaamteloos verboden vrijpartij op de schoolbanken. Daarvoor zal ik me moeten wenden tot een boeketreeks. Maar, ik ben wél het beste meisje van de klas. You go girl!

Copywriter Frances (35) is nog steeds single, in tegenstelling tot veel van haar vriendinnen. Ze pakt haar koffers en gaat voor een half jaar naar Londen. Voor het populaire vrouwenmagazine V!VA schrijft ze over haar avontuur vol nieuwe vriendschappen, opmerkelijke dates en leerzame confrontaties.