Één week, vier mannen, vier dates. Ik word wakker met een flashback van de eerste date gisterenavond en zie de stralende schaterlach van Happy Puppy weer voor me. We stonden aan de bar en wisten niet welk biertje we in de tweede ronde moesten kiezen. De bierlijst was eindeloos en stond bol van ondefinieerbare namen. Ik had voorgesteld om onze ogen dicht te doen en er blind eentje te kiezen. Daar kreeg ik direct spijt van met een bittere IPA als resultaat. Hij vroeg of ik ‘m lekker vond, maar ik trok zo’n zuur gezicht bij de eerste slok, dat ik niets meer hoefde te zeggen. Hij lachte me vierkant uit. Ik zie zijn vrolijke gezicht weer voor me, en draai me nog even nagenietend om in bed.
Good Cop, Bad Cop
Met deze eerste leuke date op zak, heb ik eigenlijk geen behoefte om nog drie andere mannen te ontmoeten deze week, maar ik heb nu eenmaal afgesproken om niet meer op één paard wedden. Goed, de politieagent is de eerstvolgende op het datinglijstje. “Hey Babe”, WhatsAppt-ie in de middag. “Ik ben benieuwd naar jou, mooie vrouw. Ik kan alleen niet meer vanmiddag afspreken, want mijn dienst loopt uit. Kan je morgenmiddag?” Ik bevestig hem dat het prima is. “Zullen we vanavond wel even bellen? Ik wil je graag eerst horen.” Bellen met vreemden is niet mijn cup of tea. Ik versta dingen vaak mis door mijn slechthorendheid en kom niet uit mijn woorden. Erg ongemakkelijk voor een eerste kennismaking. Maar hij staat erop.
“Hi Babe”, begint-ie het telefoongesprek. Dit hele ge-babe van hem, daar moeten we iets aan doen. “Spreek jij vrouwen altijd aan met Babe?” vraag ik. “Ja, vind je dat vervelend? Dat is heel normaal hier hoor, babe. Maar als je het vervelend vindt, zal ik er op letten.” Ik wil natuurlijk niet uit de hoogte doen, maar ik vind het plat. “Graag, dank je wel!” antwoord ik. Zoals het een blauwe diender betaamt, vraagt-ie me het hemd van het lijf. Hij wil weten hoe lang ik ben, wat voor kleur haar ik heb, hoe lang ik in Londen blijf, wat voor man ik zoek en of ik een relatie wil. “Je klinkt heel leuk, Frances. Ik heb zin om je te zien.” Ah, fijn! Nou, ik heb de vragen naar goedkeuring beantwoord en mag morgen met Oom Agent op stap.
No Show
Woensdagmiddag. Ik ben een half uur te vroeg en ga vast op zoek naar een leuke plek. Ik bestel een Tonic aan de bar van een hippe pub in een drukke winkelstraat. De bartender grijpt naar de fles Gin. “Nee, alleen tonic hoor, dank je wel”, zeg ik. Het is niet de eerste keer. Als je hier iets niet-alcoholisch drinkt, moet je het altijd even goed benadrukken. Tonic ZONDER gin. “Ik ben wat vroeg en zit alvast in deze pub”, WhatsApp ik de politieagent. “Geen haast hoor! Ik zie je wel verschijnen. Ik heb een geel jurkje aan. Kan niet missen :)” En dan gebeurt er iets vreemds. Ik zie de welbekende blauwe vinkjes verschijnen achter mijn berichtje, maar dan ineens verdwijnt zijn profielfoto op WhatsApp. De ervaren gebruiker in datingland weet wat dit kan betekenen: ik word geblokkeerd.
Ik stuur hem een kwartiertje later nog een berichtje, maar dan verschijnen er geen vinkjes meer. Zijn profielfoto is ook nog steeds een grijs plaatje met een wit silhouet. Ik krijg een naar, angstig gevoel in mijn lijf. Zit hij me nou echt te blokkeren en laat-ie me gewoon zitten hier? Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Maar hij weet wel in welke pub ik nu ben. Straks staat-ie me ergens op een afstandje vanuit zijn dienstauto in de gaten te houden. Of heeft-ie een paar ‘jongens’ om het vuile werk te doen.
In paniek app ik mijn flatmate. “What a complete wanker”, zegt-ie. “Maak je geen zorgen om die sukkel. His loss.” Ik vind het niet eens zozeer erg om die gast zelf. Maar ik vind het geen fijn idee om nu naar buiten te gaan. Ik voel me in de gaten gehouden. Terwijl ik terugloop naar de metro, heb ik het idee dat ik hem overal zie lopen. Elke agent is verdacht. Dit is natuurlijk onzin. Het is gewoon een sukkel die niet het fatsoen had om af te zeggen. En dan te bedenken dat hij via Match, de betaalde datingsite kwam! Ik had het kunnen weten toen-ie me Babe noemde.
Happy Puppy stuurt me ondertussen berichtjes over zijn huizenjacht en vraagt of ik zin heb om hem dit weekend weer te zien. Daar heb ik héél veel zin in. Enige dingetje is, dat ik het hele weekend heb volgepland. Vrijdag heb ik date nummer drie, zaterdag ben ik uitgenodigd voor een BBQ en zondag heb ik date nummer vier. Ik vertel hem natuurlijk niet dat ik die andere dates heb, maar verzin wat anders. “Busy lady!” antwoordt-ie. We spreken af om elkaar volgende week woensdag te zien. Maar nu eerst: vrijdag date nummer drie. Met de IT-er. Hij komt erg leuk over op de app en ziet er goed uit. Hij heeft een strak getraind lijf door martial arts. Het oog wil tenslotte ook wat.
Trust your instinct
Vrijdagavond 20.00 uur. Ik wacht op het station van Richmond, een thuiswedstrijd voor mij dit keer. De IT-er komt aangelopen. Ik herken ‘m meteen, maar tegelijkertijd is hij anders. Nog voor hij een woord heeft gezegd, weet ik al dat dit niets wordt. Noem het een onderbuikgevoel, of intuïtie, maar het voelt niet goed. Hij koopt drie pakjes kauwgom bij de kiosk en stopt de inhoud van bijna één heel pakje in zijn mond. Is dit het moment om de benen te nemen? Te zeggen dat mijn oma ineens in het ziekenhuis ligt en ik per direct weg moet? Nee, dat zou onbeschoft zijn. Laat ik een biertje met ‘m drinken, zo erg kan het toch niet zo zijn?!
We duiken de eerste de beste pub in naast het station. De vloer is glad en donker. Slechts twee van de tientallen tafeltjes zijn bezet. We nemen plaats in een van de hoekbanken met een crèmekleurige, leren bekleding. Op het tafeltje staat een nepbloemetje in een vaas, waarvan de bovenkant een stuk is afgebroken. Mensen lopen in- en-uit. Hier kom je om de tijd te doden bij het uitvallen van een trein.
Hij vertelt dat-ie op Westminster werkt met bekende mensen, al veel hackers heeft ontmanteld en zijn eigen succesvolle business en het opzetten is. Het is hem allemaal niet komen aanwaaien. Ik vraag hem steeds om herhaling en of-ie wat langzamer kan praten, want hij mompelt razendsnel en binnensmonds.
Hij strooit met loftuitingen aan zichzelf. Zijn vader was nét zo welvarend als hij, maar die werd vermoord in Nigeria door mensen die op zijn geld uitwaren. “Ik vertrouw niemand meer en als ik jou was zou ik dat ook niet doen”, eindigt-ie zijn rede. Wacht even, dit gaat me allemaal te snel. Ik weet niet wat wel of niet waar is aan dit hele verhaal, maar ik heb er nu een uur met inspanning naar zitten luisteren, en ik wil hier niet meer zijn. Ik moet ineens denken aan een passage uit het boek van de Britse comédienne Sarah Milligan: “Never stick around somewhere that you instinctively feel is odd or potentially unsafe.”
Escape
“Ik ga even naar de wc”, is zo ongeveer het eerste wat ik tussen zijn verhaal door kan uitbrengen. “En daarna ga ik door. Ik vond het leuk om je te ontmoeten, maar ik heb nog met mijn flatmate afgesproken in een andere pub”, lieg ik. In het kleine hokje praat ik mezelf moed in om ook daadwerkelijk een eind aan deze date te breien. “Zo, ik ga ervandoor, het ga je goed”, zeg ik. Hij staat erop om me naar huis te brengen. “Je kan niet alleen over straat.” Het is nog geen 22.00 uur en ik bevind me in een van de veiligste wijken van Londen. Dat hij dit nu benoemt, zegt meer iets over hem dan de mensen buiten. “Nee, dat hoeft niet. Ga jij naar de wc, ik kom er wel uit”, zeg ik kordaat. Hij gaat naar de wc en ik maak dat ik wegkom.
Zondagochtend. Ik ben moe van alle sociale activiteiten. Date nummer vier, een Italiaan, appt me dat hij niet meer kan afspreken vandaag. Mooi. Ik maak een balans op. Vier dates: 1 weirdo, 2 No-shows en 1 leuke, vrolijke man. Ik had mijn tijd liever anders besteed, maar het heeft me in elk geval één leuke date opgeleverd. Ik kijk uit naar woensdag, wanneer ik weer in de blije ogen van die Happy Puppy kan kijken.
Copywriter Frances (35) is nog steeds single, in tegenstelling tot veel van haar vriendinnen. Ze pakt haar koffers en gaat voor een half jaar naar Londen. Voor het populaire vrouwenmagazine V!VA schrijft ze over haar avontuur vol nieuwe vriendschappen, opmerkelijke dates en leerzame confrontaties.
Geef een reactie