Heb je het gisteren gezien bij NOSop3? Er zijn in Nederland acht keer meer eenpersoonshuishoudens dan 60 jaar geleden. We tellen dik drie miljoen vrijgezellen. In de hoofdstad woont zelfs een op de drie mensen alleen. Toch gaan de overheid, de belastingdienst én de samenleving er nog steeds vanuit dat je trouwt en kinderen krijgt.
Dat kost mij als vrijgezel dus een hoop poen.
Zo ging ik laatst naar een Hypotheekshop. Toen die kerel voor mij had berekend hoeveel ik kon lenen, kwamen we uit op een bedrag van net onder de twee ton. “Daar kun je in Rotterdam helaas niet veel voor kopen”, zei hij. En gelijk daarna: “Hé, maar stel dat je nou samen een huis zou kopen met een partner die hetzelfde salaris heeft, dan zou je al gauw rond de vierenhalve ton zitten.” Hij lachte er genoegzaam bij. “Goeie tip, joh”, zei ik. “Ik zal meteen even op Tinder kijken of iemand een huis met me wil kopen.”
Dat het nog altijd de heersende norm is om in een relatie te zijn, wil natuurlijk niet zeggen dat ook het normaal ís. We zijn zo geconditioneerd dat vrijgezellen nog altijd moeten verantwoorden waarom ze alleen zijn.
Niemand bevraagt stelletjes waarom zij ‘nog steeds’ een relatie hebben.
Waarom een uitbundig feest bij 50 jaar huwelijk, maar schuld en schaamte als je ‘al tien jaar’ vrijgezel bent. Best gek toch?
Oké, ik moet als vrijgezel dus meer betalen voor het dumpen van mijn vuilniszakken, dan mijn gesettelde medemens. Ik kan geen huis kopen en vis naast het net als het gaat om alle belastingvoordeeltjes die fiscaal partners genieten. Als ik de liefde als een verdienmodel zou zien, zou ik nu als de sodemieter mijn datingapps van stal moeten halen en mezelf een kromme duim moeten swipen. Maar dat doen we niet.
Single zijn hoef je niet te fixen. Dat moet je vieren!
Zeg, en om deze arme vrijgezel te sponsoren, kun je natuurlijk mijn boek kopen. Zo komt het misschien toch nog goed met mijn portemonnee.
Geef een reactie