Blog – Pagina 3 – Frances | Tekstschrijver | Redacteur

#4 Kansspelen in datingland

Gepost op september 17, 2018april 23, 2022 door Frances in Blog, Liefs en Leed uit Londen, Zolang ik nog vrijgezel ben

‘You shouldn’t put all your eggs in one basket, dear,’ zegt mijn flatmate. Wat zoveel betekent als: ‘Je moet niet op één paard wedden,’ Oftewel; je aandacht en kansen verspreiden. Hij heeft het natuurlijk over het voorval met de wandelaar. De man die ik zo ongeveer meteen aan de haak had geslagen, nog voordat ik goed en wel in Londen was gesetteld. Tja, hij had mij nu eenmaal op de tweede date al meegenomen naar Windsor Castle, dus ik bouwde mijn eigen luchtkasteel met deze Engelsman. Dat liep nét even anders. De rest is geschiedenis.

Nu gaan we het dus anders aanpakken. Meer mannen en meer dates, is het devies.

Goed, ik blaas het stof van mijn datingapps en ga aan de slag. Tinder staat nog in mijn telefoon. Dat is net als een knipperlichtrelatie. Je bent er eigenlijk klaar mee, maar je wilt er nog niet helemaal afstand van doen. Niet gelijk verwijderen dus, maar even blokkeren. Op een eenzame avond waarin je behoefterig bent deblokkeer je ‘m weer voor de nodige aandacht. Maar, na een paar mislukte dates gaat-ie regelrecht en meedogenloos terug de digitale prullenbak.

Ze zijn natuurlijk niet gek bij die datingapps. Ze weten dat je terugkomt. Hoe vaak je ook afmeldt of uitlogt, al je gegevens – inclusief matches – blijven netjes bewaard en je mag zo vaak terugkeren als je wilt. Wat een service. Was het in het echt ook maar zo makkelijk. Nou, daar gaan we. Ik open mijn profiel en zie daar een paar oude, bekende matches. Oh god, daar heb je die weer. Ik moet schoon schip maken en alles verwijderen, voordat de herinneringen aan hilarische of teleurstellende dates van weleer mij ontmoedigen om door te zetten.

Happy Puppy
Ik ben het nog niet verleerd dat swipen, zoveel is duidelijk. Mijn duim veegt weer op volle toeren – met name naar links, dat is hier in Londen niet anders. Na vier leuke matches, spreek ik er eentje aan die zich “Happy Puppy” noemt. Veelbelovend. Hij heeft in elk geval het reactievermogen van een jonge hond, want hij stuurt me gelijk een berichtje terug. We praten over de geweldige lange zomer, wonen in Londen en Brexit. Het duurt niet lang voordat we een date hebben gepland. Maandagavond gaat hij meenemen naar wat pubs in Covent Garden. Dat klinkt goed!

Maar dat is natuurlijk nog maar één paard. En ik moet dit keer echt even kijken wat er nog meer in de wei staat. ‘Check ook de betaalde datingsites, dan maak je meer kans en betere kwaliteit,’ hoor ik het nog nagalmen. Gisteravond had ik een Ladies Night met een aantal singlevrouwen in de stad en zij waren het er unaniem over eens dat Tinder en Bumble voor seks is, en betaalde sites als Match meer geschikt zijn voor het serieuzere werk. Ik maak een account aan op zowel Match als Bumble.

Kaf van het koren scheiden
Het grootste nadeel van Match wordt me meteen duidelijk: iedereen kan je aanspreken, ook als je die mannen zelf niet leuk vindt. Binnen een paar minuten ontploft de Match-mailbox. Met een snelle scan zie ik wat voor vlees ik in de kuip heb. Iets met het kaf van het koren scheiden. ‘Hey Babe,’ zegt een van de berichtjes. Aangesproken worden met Babe is natuurlijk foute boel, maar laat ik zijn profiel het voordeel van de twijfel geven. Een goed uitziende politieagent die “op zoek is naar iets serieus”. Nou vooruit. We raken aan de praat. ‘Wanna meet up?’, vraagt-ie al snel. Hij gebruikt veel slang. Maar goed, hij is agent. Hij hoort vast niet anders dan straattaal. De kritische copywriter in mij die net een cursus Engelse grammatica heeft gevolgd, moet niet te streng zijn. Ik stel hem voor om dinsdagmiddag een borrel te doen. ‘Okay, Babe,’ antwoordt-ie.

Maandagavond, 18.30 uur. Ik zit in de tube richting Embankment voor mijn date met “Happy Puppy”. Om de tijd te doden chat ik met een IT-er op Bumble. Deze vent heeft intelligente humor, stelt rake vragen en komt erg attent over. Hij stelt voor om vrijdag te daten. ‘Ik ben bij Starbucks, direct uit het station. Tot zo!’ zegt ondertussen een WhatsApp pop-up van mijn andere date. Poeh, ik moet wel scherp blijven met al die verschillende chats en pushberichten van datingapps. Multitasken is niet echt mijn ding. Ik sluit alles af en focus me weer even op het hier en nu.

Een vloeiend en vrolijk begin
Als ik het station uitloop, staat er een geweldig vrolijke en stralende man op mij te wachten. Happy Puppy, geen woord van gelogen. Hij tovert een lach op mijn gezicht. De zomer hangt in de stad en hij neemt me mee door de bruisende straten. We lopen langs groepjes mannen in pak. Hun mouwen zijn opgestroopt. In de ene hand houden ze een pint, de andere hand leunt op een statafel of is in de broekzak gestoken. Ze nemen brallend en lachend de dag met elkaar door. Toeristen proberen ondertussen een weg te vinden door de kleine straatjes met wolkenkrabbers. Ze draaien hun telefoon links- en rechtsom en wijzen van hun mobiel naar iets in de verte. Ze steken abrupt over en vergeten dat verkeer van rechts komt.

We strijken neer op het terras van een pub. Aan de ene kant is deze puppy een vrije, blije spring in het veld. Hij draagt een bijna clownesk vrolijke blouse met een vogeltjesprint. Maar aan de andere kant werkt hij als risico-analyst bij een grote bank in de stad. Hij komt oorspronkelijk uit Parijs, maar hij spreekt vloeiend Engels. Reuze interessant. We lachen keihard over foute dingen die we vroeger gedaan hebben en het voelt alsof ik hem al jaren ken. ‘Hebben jullie al een keuze gemaakt?’ vraagt de ober. We hebben de kaart nog nauwelijks aangeraakt.

De gesprekken vloeien net zoals de biertjes en tijd vliegt voorbij. Tegen twaalven lopen we lachend, arm in arm, terug naar het station. De straatverlichting is aan, maar het is nog onverminderd warm en druk in de stad. ‘Zie ik je snel weer?’ vraagt hij voor de in-checkpoortjes. ‘That would be lovely!’ antwoord ik met een grote glimlach terug. Hij geeft me een lange zoen op mijn mond. Two Happy Puppies.

Copywriter Frances (35) is nog steeds single, in tegenstelling tot veel van haar vriendinnen. Ze pakt haar koffers en gaat voor een half jaar naar Londen. Voor het populaire vrouwenmagazine V!VA schrijft ze over haar avontuur vol nieuwe vriendschappen, opmerkelijke dates en leerzame confrontaties.

#3 Kalverliefde in de schoolbanken

Gepost op september 10, 2018april 23, 2022 door Frances in Blog, Liefs en Leed uit Londen, Zolang ik nog vrijgezel ben

Het belooft weer een snikhete dag te worden in Londen. Het stadspark ziet er met het verstrijken van de dagen en het uitblijven van de regen steeds droger, kaler en bruiner uit. Ik ben op weg naar mijn eerste cursusdag English Grammar en loop door chaotische straten waar rode dubbeldekkers en zwarte taxi’s elkaar afwisselend voorbijrazen. Mannen en vrouwen in onberispelijk pak halen me links en rechts in, met een telefoon aan het oor of scrollend in de hand. Ze lijken zich niets van de hitte aan te trekken.

Opvlieger
Mijn cursus staat niet op het prikbord bij binnenkomst. Dat is vreemd. Ik plaats mijn wijsvinger op het rooster, strijk van boven naar beneden en andersom, maar hij staat er echt niet tussen. Shit. Ik zoek door het gebouw, maar in geen velden of wegen is er personeel te bekennen om mij verheldering te bieden. In de schoolbibliotheek weet ik eindelijk een vrijwilliger te strikken die voor mij in de computer wil kijken. “Ahhh”, zegt hij joviaal. “Je cursus gaat niet door.” Hij kijkt me tevreden aan, maar kan ongetwijfeld aan mijn gezicht aflezen dat dit niet afdoende is. Hij kijkt weer terug op zijn beeldscherm. Er loopt een druppeltje zweet over mijn voorhoofd. “Ze zijn je alleen vergeten te mailen.”

Dit zijn van die typische momenten waarop er ineens een zak warme lucht ontploft in mijn lijf. Misschien is dit wel het gevoel dat een vrouw heeft als ze een opvlieger krijgt. Het moet eruit en je kan dan twee dingen doen: of meteen stoom afblazen en heel kwaad worden, of tot 10 tellen. Ik doe het laatste. De bibliothecaris geeft me de keuze: óf ik kan mijn geld terugvragen, óf ik kan vandaag nog aanschuiven bij een andere cursus Engelse Grammatica, maar dat is dan wel één niveau lager. Omdat ik nu eenmaal erg had uitgekeken naar deze cursus, ga ik voor de tweede optie. We zijn het er allebei mee eens dat ik dan wel om een compensatie mag vragen. Jippie.

Vergevingsgezind
“Vraag het morgen even aan het hoofd van onze afdeling Engels”, zegt de docente aan het einde van de dag. “Hij zal jullie morgen lesgeven en dan kan je het gelijk met hem bespreken.” De volgende dag sta ik 20 minuten voor aanvang weer bij het betreffende klaslokaal. Ik zal deze beste meneer even haarfijn uitleggen dat dit niet de manier is waarop je met cursisten omgaat. Stiekem is mijn eerste indruk van de ‘lagere’ cursus best wel goed. De 12 andere – louter vrouwelijke – klasgenoten zijn erg leuk en het niveau is prima. Maar, ik houd principieel voet bij stuk. Minimaal een deel van het geld terug. Yeah!

Ik maak mijn opwachting en kijk uit op het trappenhuis, waar ik ‘m ieder moment verwacht te zien aankomen. Er komt een vlotte, donkere man in een gladgestreken overhemd en lichte spijkerbroek de trap op. Ik zie alleen zijn achterkant. Hij draait zich om voor de laatste treden en dan ziet hij me staan. Mijn mond valt open. “Good morning!” zegt hij met een brede, stralende glimlach. “Kom je voor de cursus Engels? Je bent vroeg, een van de eerste denk ik! Kom binnen.” Hij opent de deur van het klaslokaal en laat me voor. Wacht even, is deze jonge god het hoofd van de opleiding?! Mijn mond staat nog steeds open, maar er komt geen woord uit. “Errrm …”

“Ik ben inderdaad wat eerder, want ik, ehhh, wilde het even met u hebben over een foutje die jullie hebben gemaakt met mijn inschrijving. Of nou ja, dat is natuurlijk niet specifiek uw schuld hoor”, glimlach ik flirtend. Ik krijg het wéér warm. “Ah, ben jij dat!” zegt hij. Hij gaat er gelijk bij zitten, en gebaart dat ik vooral ook mag zitten. Hij rolt zijn stoel naar me toe. “Het is heel vervelend dat dit is gebeurd”, zegt hij met een begripvolle blik. “Wat kunnen we voor je doen? Je hebt gisteren de eerste les bijgewoond, hoe was dat? Mocht het onder je niveau zijn, dan kan ik je bijvoorbeeld wat extra aandacht en opdrachten geven?” Extra aandacht van deze man? YES, please! Ik ben ineens een stuk vergevingsgezinder dan ik dacht. Die korting kan me gestolen worden.

Een bijzonder warm welkom
De andere dames van de cursus druppelen langzaam het klaslokaal binnen en hij stelt zich een voor een aan hen voor. Hij vleit zich op hun tafeltjes, met één been op de grond en het andere half leunend op de tafel. De dames giechelen en blozen. De een strijkt haar hand door het haar en de ander wikkelt een lok om haar vinger. Een van de cursisten opent een raam. De zojuist uitgedeelde hand-outs doen ondertussen dienst als wapperende waaiers.

“We gaan beginnen met een spelletje vandaag”, zegt de docent na zijn aimabele voorstelronde. “Ik geef jullie vier feiten over mezelf, maar eentje daarvan is niet waar. Jullie mogen raden welke dat is.” Hij bouwt de spanning op door de feiten een voor een in beeld te brengen. En dan, bij het derde feit, staat er met loeigrote letters op het scherm: “IK BEN GETROUWD”. Hè nee, wat een spoiler, denk ik. Ik hoop dat die niet waar is! En terwijl ik dat denk, voel ik dat mijn wangen rood worden. Alsof iedereen mijn gedachten zojuist heeft afgelezen. Ben ik nou echt een 35-jarige vrouw die een crush op haar leraar heeft? Ach, who cares? Wat heerlijk puberaal dit! Ondertussen gaat de uitkomst van het spelletje volledig aan me voorbij. Ik kijk snel op het scherm en zie staan: “FEIT 3 IS JUIST”. Shit.

Het beste meisje van de klas
Getrouwd of niet, er is niks mis met een beetje sociaal flirten. Sociaalpsychologe Roos Vonk schreef een keer in een van haar boeken: “Het hele sociale verkeer zou veel soepeler verlopen als we elkaar meer zouden verleiden.” Dus, vooruit maar! Hij geeft me na afloop een extra schrijfopdracht en die mag ik na het weekend bij hem inleveren. Ik doe natuurlijk mijn uiterste best om een verpletterend indrukwekkend artikel te schrijven. Zijn vriendin kan ik niet worden, maar laat ik in elk geval voor de troostprijs gaan: het beste meisje van de klas. Ik dompel me onder in vocabulaire en grammatica, vervang simpele woorden door intellectuele synoniemen en laat het artikel door het kritische oog van mijn Britse flatmate redigeren.

Dinsdag is THE DAY. Voor aanvang van de les laat hij me weten dat we na de les even samen naar mijn artikel kunnen kijken. Als in: hij en ik alleen in het klaslokaal?! Ik probeer mijn enthousiasme te bedwingen tijdens de les, maar dat lukt maar half. Als vriendinnen me nu zouden zien … wat een giller. “Ik moet even naar boven om je artikel te printen, wacht je even hier?” vraagt hij na de les. “Geen probleem”, antwoord ik. Maar het wachten is onhoudbaar. Of het nou door de hittegolf komt, omdat ik ongesteld ben of gewoon omdat die vent woest aantrekkelijk is: mijn lijf is een heteluchtoven. Focus op het artikel, denk ik.

Scène uit een boeketreeks
En dan komt-ie binnen. Hij pakt zijn stoel en komt tegenover me zitten. Ik durf hem niet in zijn ogen aan te kijken. De ongemakkelijke verlegenheid lijkt wel uit mijn poriën te stomen. Zou hij het ruiken? Of zien? Focus op het artikel. “Ik ben erg onder de indruk van je artikel, Frances”, zegt hij met een soort trotste vaderlijke glimlach. Mijn lijf ontlaadt zich van spanning en ik kan niet anders dan kinderlijk breeduit lachen. “Echt waar?!” vraag ik vol ongeloof? “Absoluut. We kunnen wat dingetjes verbeteren natuurlijk, maar het onderwerp, de structuur en je grammatica ziet er allemaal erg goed uit. A major well done.”

Hij geeft me het artikel met zijn opmerkingen terug. “Heb je zelf verder nog vragen?” Ik durf hem nu aan te kijken en zie ineens gewoon de docent die zijn leerling een vet cijfer en een schouderklop geeft. Mijn hormonen kalmeren. Nee, er volgt geen gepassioneerde, schaamteloos verboden vrijpartij op de schoolbanken. Daarvoor zal ik me moeten wenden tot een boeketreeks. Maar, ik ben wél het beste meisje van de klas. You go girl!

#2 Van Royal Date naar afhaalmaaltijd

Gepost op september 3, 2018april 23, 2022 door Frances in Blog, Liefs en Leed uit Londen, Zolang ik nog vrijgezel ben

Om nieuwe mensen in Londen te ontmoeten, schrijf ik me meteen in voor een groepswandeling via de app MeetUp. Er zijn nog geen andere wandelaars als ik aankom op het verzamelpunt, dus ik verschuil me snel in een van de bushokjes op het verwaarloosde station. Vanaf die plek heb ik goed uitzicht op de ingang en kan ik, als het me niet bevalt, altijd nog in anonimiteit terugtrekken. Idioot eigenlijk, je schrijft je met plezier ergens voor in, kijkt ernaar uit, maar als het moment dan vervolgens aanbreekt, wil je je verstoppen onder een deken en afzeggen. Koudwatervrees.

Tall dark stranger
De ingang van het station vult zich langzaam met mensen in ANWB-outfit: bergschoenen, hoog opgetrokken sokken, crèmekleurige shorts en fluorescerende windjacks. Vanaf mijn schuilplaats sla ik het allemaal gade en blijf ik roerloos zitten. Maar dan passeert er ineens een knappe jongeman in wandelschoenen. Hij staat stil voor mijn bushokje en kijkt vragend om zich heen. Die hoort er ook bij, denk ik. Hij ziet er goed uit. Lang, donker haar, strak getrimd baardje, smetteloos wit shirt en een open uitstraling. Ik kom uit mijn bushokje. “Ben jij hier ook voor de MeetUp-wandeling?” vraag ik hem. Hij lijkt opgelucht om mij te zien. “Ja, dat klopt! Jij ook?”

We praten over onze ervaringen met MeetUp tot dusver, over het leven in Londen en onze passie voor wandelen. De hele wandeling kletst ik onafgebroken met deze knappe Engelsman en tegen het vallen van de avond eindigen we samen in een pub met een welverdiende pint. Tijdens het wandelen had ik vooral tegen de zijkant van zijn gezicht gepraat, maar nu hij voor me zit, vallen zijn heldere, vriendelijke blauwe ogen en volle donkere wenkbrauwen mij ineens op. Ik weet niet of het de biertjes zijn, of omdat ik hem steeds iets beter leer kennen, maar ik vind deze Londenaar erg interessant.

“Vind je het leuk om nog eens af te spreken?” vraagt hij. Alsof hij mijn gezicht kan aflezen. Ik voel me net een verliefde puber. Dit zou wel eens iets heel leuks kunnen gaan worden. We wisselen telefoonnummers uit op het station en nemen in onze fleecevesten, braaf afscheid van elkaar met een knuffel.

Zonnebrand als romantische smeerolie
Op de eerste officiële date komt hij me netjes ophalen en neemt hij me mee naar Windsor. Was dat niet hét toneel van de Royal Wedding? “Dat is een goed teken, Fran!” appt een vriendin met een smiley. Hij heeft me nog niet gekust, maar het is natuurlijk ook een echte gentleman. Misschien moet ik ‘m even wat aanmoedigen. Ik zet zonnebrandolie in als smeermiddel en vraag hem voor het hek van Windsor Castle of hij even mijn schouders wil insmeren. Zo begint dat tenslotte ook in films: Je raakt elkaar even aan, het wordt wat ongemakkelijk en dan wordt er gekust… Hij smeert mijn rug netjes in. PUNT. Oké, dit was te subtiel, over naar Plan B.

We lopen een stukje verder en bij de rivier zie ik mijn kans schoon. “Zullen we even op de brug gaan staan?” vraag ik hem. “Mooi uitzicht hè?” Ik draai mijn gezicht naar hem toe en lach breeduit in zijn blauwe ogen. Het moment vóór die eerste kus is altijd spannender dan de kus zelf. Je kijkt elkaar aan, zwijgt en dan weet je dat-ie eraan komt. Voor even is het circus in je lijf en dan hoeft alleen een van de twee dichterbij komen, om die stap ook echt zetten. Maar door die ene blik is al bepaald dát het gaat gebeuren. Het werkt. Mission accomplished!

“Ik heb een grote glimlach op mijn gezicht”, appt hij me na afloop. Ik antwoord met een bevestigende reeks aan smileys terug. We plannen snel een nieuwe date; volgend weekend gaan we weer wandelen met een groep. Dit gaat lekker! Ik ben nog geen twee weken in Londen en heb nu al leuke Briton aan de haak geslagen. Boven verwachting.

Rules don’t apply
“Niet gelijk er bovenop zitten hè Fran, laat hem maar even het werk doen. Hard to get spelen, want je bent superleuk en daar mag HIJ moeite voor doen.” Een ongeschreven regel waar ik nog even haarfijn aan herinnerd word door een vriendin. Ik kan me er alleen niet zo goed aan houden. Misschien ben ik meer een jager. Hoe onbereikbaarder een man, hoe leuker ik ‘m vind. Ik weersta de verleiding om hem te appen, maar als het eenmaal vrijdag is en ik nog steeds niets van hem heb gehoord, ben ik klaar met het spelletje.

“Hi! Hoe gaat het met je? Heb je een fijne week gehad?” app ik hem. “Morgen zien we elkaar weer bij de wandeling hè? Héél veel zin om je te zien. Zullen we 13.30 uur daar zijn?”

“Nee”, appt hij meteen terug. ‘Ik heb al besloten dat ik niet meer ga wandelen. Ik wil het WK voetbal zien met bier en een afhaalmaaltijd.”

Pardon?! Mijn hart gaat sneller kloppen. Ik moet het nog een paar keer lezen om zeker te stellen wat hij zojuist appte. Was hij sarcastisch, is dit een grapje?

“Haha, nou dat is een goed alternatief”, app ik met een knipoog terug. Misschien heeft hij een slecht gevoel voor humor, en moet ik het spelletje even meespelen. Dit is vast een misverstand.

“Ja, ik hoorde niks meer van je”, plopt het volgende WhatsAppje. “Ik ging er vanuit dat je me niet meer wilde zien. Dus ik heb mijn eigen plan getrokken.”

Oké, dit is de laatste keer dat ik me aan datingregels ga houden, zoveel is duidelijk. Maar dat hij nu besluit om niet meer te gaan wandelen, zonder me iets te laten weten. Dat is niet helemaal volgens het hoffelijke gedrag van de Engelse gentleman waar ik hem voor aanzag. En zegt hij nou echt dat hij liever in zijn eentje voetbal met een afhaalmaaltijd kijkt, dan met mij afspreekt?

Ik geef hem toch nog even het voordeel van de twijfel. “Ik vond het juist hartstikke leuk met je en zoals ik zei, keek ik er heel erg naar uit om je weer te zien!” app ik hem terug. “Als je twijfelde of ik je nog wilde zien, waarom heb je dat niet gewoon gevraagd?”

“Sorry, ik heb dit nog niet verteld,” appt-ie “maar ik ben gediagnostiseerd met relationship anxiety. Ik kan dit niet. Ja, zo zie je maar. Ik ben anders dan je denkt. Succes verder.”

Bindingsangst
Relationship anxiety? Is dat niet hetzelfde als bindingsangst? Kan je daar tegenwoordig voor gediagnosticeerd worden? Ik zie ‘m al zitten bij de huisarts, die hem het ‘slechte nieuws’ moet vertellen. Mijn empathische helft wil hem nog wel geloven, en hem een begripvol berichtje terugsturen. Maar de ratio wint het. Want zeg nou zelf, zou iemand met bindingsangst de hele dag onafgebroken met dezelfde vrouw wandelen en haar vervolgens meenemen naar Windsor, het meest burgerlijke dorp rond Londen? Wat moet dat een kwelling voor hem zijn geweest! Ik krijg spontaan medelijden. Maar, hij eindigt zijn appje niet voor niets met “succes verder”, daarmee is de kous af. Dus ik houd de eer aan mezelf en verwijder hem uit mijn telefoon. “Don’t worry dear, there’s plenty of fish in the sea”, zegt mijn flatmate bemoedigend. NEXT!

#1 Kom van die bank af

Gepost op augustus 1, 2018april 23, 2022 door Frances in Blog, Liefs en Leed uit Londen, Zolang ik nog vrijgezel ben

Het is vrijdag aan het einde van de middag. Mijn flatmate is op vakantie en ik zit alleen op de bank. Het is zo’n dag die bij het opstaan begon met allerlei plannen in het hoofd, maar waar uiteindelijk niet veel van is terechtgekomen. Ik wilde naar de sportschool, de stad in, een artikel schrijven, vacatures zoeken, een wandeling maken, huiswerk doen en iets leuks plannen voor de avond. In werkelijkheid heb ik tot 13.00 uur afleveringen van Frasier zitten kijken in mijn pyjama, hopeloos zitten scrollen en swipen op mijn telefoon en hooguit 250 woorden geschreven. Dat is dus óók het leven van een freelance tekstschrijver in Londen.

Voor iemand die gewend is aan de structuur van vroeg opstaan, een vaste plek in de kantoortuin en een volle agenda, is het – zonder dit alles – een vrij grote uitdaging om jezelf iedere dag bezig te houden. Ik realiseer me dat de dagen in Nederland zich bijna vanzelf vulden met werk en afspraken en dat ik elke dag wel vrienden, familie of collega’s om me heen had. Hier in Londen moet ik weer opnieuw beginnen en dat valt niet altijd mee. You make things happen, zei mijn flatmate eerder deze week. En hoewel dat nu totaal niet zo voelt, weet ik wat mij te doen staat. Actie!

Borrelinitiatief
Waar heb ik het meeste behoefte aan na een dag binnen zitten? Gezelschap en rumoer. Ik open de MeetUp-app en kijk of er een leuke borrel in de buurt wordt georganiseerd. In de groep uit mijn wijk is het helaas stil. Maar er zullen toch vast meer mensen zijn die er graag op uitgaan? Misschien moet ik zelf iets in de groep gooien. “Heeft iemand vanavond zin in een borrel in de buurt?” tik ik. Ik aarzel nog een beetje om het te versturen, maar als ik niets doe, gebeurt er ook niets. Daar gaat-ie. De eerste reactie van een dame komt binnen. “Ja, leuk!” Een man haakt aan: “Goed idee, waar?” Ik giechel achter mijn scherm. Oh ja, ik ben nu natuurlijk een ‘organisator’, dus ik moet ook een tijd een plaats noemen. “7pm bij die pub aan de rivier?” Er komen nog wat andere bevestigende reacties binnen.

Ik hoop wel dat ze een beetje normaal en sociaal zijn. Het is erg dat ik zo denk, maar ik krijg ineens en flashback: ik deed ooit mee aan een speeddate en kwam terecht in een tafereel dat niet zou misstaan in een aflevering van “The Undateables”. Maar dit is natuurlijk geen date, dit is een MeetUp. Ik kom van de bank, spring onder de douche, zet een dansbaar muziekje op en maak een maaltijd voor mezelf klaar. Er poppen ondertussen nog wat andere reacties binnen en tegen achten hebben zes mensen bevestigd dat ze komen. Fris, fruitig én zenuwachtig loop ik richting de pub. Het voelt gek, maar ook gaaf dat ik niet zo lang geleden nog languit op de bank lag, en dat ik nu ineens stylish en met gepaste spanning naar mijn zelf georganiseerde borrel loop.

De ongeorganiseerde gastvrouw
Uiteraard kom ik te laat op mijn eigen borrel, de eerste twee dames zitten al klaar en zwaaien naar me. “Super leuk dat je dit hebt georganiseerd Frances!”, zegt een van de dames. “Ik had nog geen plannen en wilde graag wat doen maar ik wist niet wat. Super leuk!” Ik bestel een glas wijn aan de bar voor het exorbitante bedrag van 9 pond (zo’n 10 euro) en kom al snel in een vlot gesprek met de dames. We praten over eerdere MeetUps, daten en Brighton, een stad aan de zee waar een van de dames vandaan komt. We hebben gelijk een klik en er wordt zelfs al gerept over een volgende borrel in Brighton. “Zijn jullie van de MeetUp?” ineens staat er een man met gefronste wenkbrauwen voor ons tafeltje. Twee andere mensen staan achter hem. “We hebben al een paar berichtjes lopen sturen, maar niemand reageerde.” Oh god, natuurlijk! Ik ging zo op in het gesprek dat ik helemaal vergeet dat er nog andere mensen zouden komen. Die moeten minstens een half uur hebben gewacht. OEPS. Organiseren is niet mijn sterkste kant. Ik verontschuldig me met een charmeoffensief en dat werkt gelukkig. “Geen probleem hoor!” zegt-ie.

Ze schuiven alle drie aan en ik raak in gesprek met de man wiens wenkbrauwen weer ontspannen zijn. Hij blijkt acteur te zijn en vertelt bevlogen over zijn sabbatical naar Los Angeles en Hollywood en de actors classes die hij geeft in Londen. Af en toe kijk ik hoe het met de rest van de groep gaat. Iedereen is gezellig met elkaar in gesprek, ik word vervuld met een soort moederlijke trots. “Jij komt niet hiervandaan he?” vraagt de acteur. Uiteraard is mijn accent weer duidelijk te horen. “Hoe lang ben je al in Londen?” Ik vertel dat ik nu ruim drie weken hier ben en als half Engelse mijn Britse roots aan het ontdekken ben. “Wacht even”, zegt-ie. “Jij bent nog maar drie weken hier, en nu organiseer je al een MeetUp? Respect!”

Andere tijden
“Laatste ronde mensen!”, roept een van de barkeepers over het terras. Het is rond 23.00 uur en de pubs gaan hier altijd vroeg dicht. Dat vind ik geweldig aan het uitgaan in Engeland. Iedereen begint hier vroeg, meestal direct uit het werk. En de pubs gaan rond 23.00 of zeker 24.00 echt dicht. Je kunt nog wel doorgaan in een club natuurlijk, maar ik ben zelf meestal wel moe na vier uur luisteren en praten in het Engels. En ik ben tenslotte ook geen achttien meer. “Zullen we nummers uitwisselen?”, vraagt de dame uit Brighton. “Goed idee!” antwoord ik. En ik vermoed dat ik haar nog wel een paar keer ga zien.

De acteur loopt met me mee naar huis. “Jij bent echt een ondernemende vrouw”, zegt-ie. Ik moet hardop lachen. Hij moest eens weten hoe ik er vanmiddag bij zat. “Mag ik je nummer? Of zullen we elkaar gewoon nog eens zien op een MeetUp?” vraagt hij als ik bijna thuis ben. De tweede optie lijkt me een beter plan. Dit was mijn tweede ervaring met MeetUp en ik ben nu al groot fan. Het is geweldig hoe leuk en snel je nieuwe mensen kunt ontmoeten als je daar zin in hebt. Ik ben niet de enige die soms alleen is. En ik heb vanavond vijf andere mensen van de bank gesleurd en een leuke sociale avond bezorgd. “Ik zie je snel weer bij een volgende MeetUp!” zeg ik tegen de acteur. We geven een knuffel en zwaaien elkaar uit. Ik duik voldaan in bed.