Vanmorgen ontving ik een brief met het verzoek tot deelname aan een onderzoek getiteld ‘Onderweg in Nederland’. Het ging om het volgende:

‘Geachte mevrouw Gallimore,

We zijn met z’n allen veel onderweg. Boodschappen doen met de fiets, wandelen met de hond, met de trein erop uit of met de auto naar het werk. Auto’s, fietsen en voetgangers vechten om de beschikbare ruimte. Wat betekent dit voor ons. Kunnen we onze kinderen nog veilig naar school brengen op de fiets? Hebben we nog meer asfalt nodig?

[…}

We vragen u om van één dag in te vullen waar u bent geweest. Voor u is dat een donderdag. Wat ging u die donderdag doen en hoe kwam u daar? Vul de vragenlijst pas in als de donderdag helemaal is afgelopen. Misschien gaat u ’s avonds nog een rondje wandelen met de hond of ergens op bezoek. 

Mijn antwoord was:

Donderdag blijf ik thuis.

Het stond al vijf dagen naast mijn bank. De tas met spullen. Hij had ze daar zo neergezet. Ik had het sindsdien niet aangeraakt. Enkel had ik ernaar gekeken. Als ik erlangs liep om koffie te halen, naar de wc te gaan, of om op te ruimen. Wat liep ik eigenlijk vaak heen en weer op zo’n dag.
Soms keek ik in de tas. Het stond open, dus ik kon van bovenaf zien wat erin zat. Kleren, sokken, ondergoed een tandenborstel en wat oorbellen. In de loop der weken bij hem verzameld. En nu had hij het aan mij teruggegeven.

Deze ochtend liep ik er niet langs, maar bleef ik staan.

Ik nam een zucht. Aarzelend ging mijn hand in de tas. Ik pakte een hemdje, begroef mijn gezicht erin en ademde diep door mijn neus. De frisse geur van wasmiddel, maar vooral dat vleugje van hem, nam mij terug naar zijn huis. Naar het moment dat hij de deur voor me opende. Zijn warme, liefdevolle glimlach. Armen wijd open om mij volledig te ontvangen en omarmen. Ik zag de avondjes op zijn bank, toen ik een lekkere fles wijn mocht uitkiezen en we de avond vol lulden met verhalen, dromen, ambities en onzekerheden. Gevolgd door een lach, een knuffel, een hartstochtelijke kus. Muziek op de achtergrond. Een aai over de korte, zachte haartjes op zijn bol. Alles paste en klopte. Alleen niet voor hem. En daarom staat die tas nu hier.

Ik huil, héél hard.

Ik wil niet hier bij die tas staan. In mijn eentje. In quarantaine. Ik wil terug naar toen. Toen alles nog vrij en blij voelde. Toen ik verliefd was en dacht dat dit nog lekker lang mocht duren…
Maar, dit is de realiteit. Ik pak de tas en leg mijn spullen weer terug op hun plek.

‘Heb je nog plannen voor het weekend?’, vraagt een vriendin aan de telefoon. Aan weerszijden van de lijn buldert direct een schaterlach. Het is vrijdag, einde van de middag. Ik zit op het pleintje voor mijn Albert Heijn. De zon schijnt op mijn bol. Nee, wij gaan helemaal niets doen dit weekend. We blijven binnen.

“QuaranTime #12: Nepnieuws in de supermarkt en digitale borrels” verder lezen →